1- Suçlamak; Sorunu çözmez, çoğu zaman çocuğun daha da hırçınlaşmasına yahut kendini ifade edemediğini düşünerek ağlamaya başlamasına yol açar, ağlayan çocuk karşısında anne-baba daha sabırsız olabilir ve böylece iletişim de arap saçına döner.
2- Tehdit Etmek; Çoğu zaman söylenenler yalnızca tehdit olarak kalır. Başlangıçta çocuğu korkutsa da giderek ebeveyn sağırlığı geliştirmesine sebep olur. Böylece anne-baba kendi kendine konuşmaya ve çocuk kendi bildiği şekilde davranmaya başlar.
3- Emir Vermek; Çocuğa emrettiğiniz andan itibaren güç savaşını başlatmış olursunuz. "Yapmayacağım" dediğinde geri dönülmeyecek şekilde çatışma başlamış olacaktır. Çatışma sonucunda ise kaybeden taraf her zaman anne-baba olur.
4- Eleştirmek; Çocuk bir süre sonra "nasılsa ne yaparsam yapayım olmayacak" düşüncesi geliştirecektir.
5- Ders vermek / Öğüt Vermek; Çocuk bir süre sonra kendi yaptıklarının hiçbir değeri olmadığını düşünmeye başlar. Sizin yönlendirmelerinizi beklemeye başlar. Böylece inisiyatif kullanabilen bir birey olmaktan çıkar.
6- Aşağılamak, Alay Etmek, Utandırmak; Çocuğun öz güvenini baltalamaktan başka bir işe yaramayacağı gibi, kendine olan saygısını ve sevginize olan güvenini de zedeleyecektir.
7- Teşhis Koyma, Adlandırma; Çocuğun size anlatmaya çalıştığı duygusunu onun adına adlandırmak ya da teşhis etmek, çocuğun kendisini ifade etmesine olanak tanımayacağı gibi duygularını anlayamadığını düşünmesine de yol açabilir.
8- Konuyu Değiştirmek; Çocuğa ve hissettiklerine önem vermediğiniz duygusunun gelişmesini sağlar.
9- Gereksiz sorular sormak; Çocuğun anlattığı şeyle ilgili aşırı detaylı sorular sormak, anlattığı ile ilgilenmekten ziyade onu sorguya çekiyormuşsunuz hissine kapılmasına sebep olacaktır.
10- İkna Etmeye Çalışmak; Çocuğun üzerinde baskı oluşturacak ve gerçek duygularını, hislerini gizlemesine sebep olacaktır.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder
Fikrinizi paylaşın