Bir Anne Öldü

İnsanoğlu 7 ölümcül günahı içinde taşıyor sanırım. Farkında olarak ya da olmayarak da karşısındakine yansıtıyor bunu. Yansıtma psikolojideki en eski ve en ilkel savunma mekanizması malum. Karşımızdakini yerden yere vurma pahasına kusuyoruz. Düşünmeden konuşuyor içimizdeki 7 günah cini.

Bir anne öldü bugün!

Anne!

Geride bir bebek kaldı...

Annesini hatırlamayacak kadar küçük bir bebek. Yıllar sonra annesini merak edecek ve araştıracak kadar küçük bir bebek.

Ne görecek peki internete baktığında?

Annesi hakkında yazılanları okuduğunda; üstelik de öldüğü gün arkasından yazılanları okuduğunda annesi hakkında ne düşünecek? Hayattan onun kadar zevk alamadığı için onun aldığı zevki suç ilan edenler döktürüyor. Bunları bir çocuğun okuyacağını düşünmeden.

Bir kadın ne kadar kötü olursa olsun "anne" ise; hakkında konuşurken biraz daha dikkatli olmak gerek. Sadece bunun için bile; durup bir düşünmek gerek. Kaldı ki bir insanı sadece izlediğiniz bir dans programı ile tanıdığınızı zannediyorsanız ve kötü olduğunu düşünüyorsanız sorunu bir kere daha düşünmek gerek.

Ben tanıştım Defne ile. Sanırım 2001 yılıydı. Hayatımda gördüğüm en pozitif, en mutlu, en keyifli, en enerjik insandı. Çok kısa olsa da Defne ve annesi ile sohbet edebildim. Annesi onun çocukluğunu anlatırken gülmekten konuşamıyordu. Yaptıklarını anlatırken "bir gün öldürecek beni bu kız" demişti. Konu bir gökdelene tırmanmasıydı. Defne de o malum sözü söylemişti "sen hepimizi gömersin"

Bazı insanlara ölüm yakışmıyor. Defne de böyleydi. Böyle bir enerjinin, bu kadar pozitif bir insanın artık aramızda olmadığını düşünmek kendimi garip hissettiriyor. O pozitif insan giderken kalan negatiflerin yazdıkları da dehşete düşürüyor.

Bence Defne harika biriydi. Bence kaybedilmesi en acı insanlardan biriydi. Bence çok erkendi.

Her ölüm erken ölümdür oysa... Biliyorum tanrım!*



*cemal süreya-üstü kalsın