İki yaş çocuklar için çok zor bir dönem. Ebeveynleri için çok daha zor.
Sürekli itiraz halinde olan minik bir insanla baş etmeye çalışmak kimi zaman gerçekten tahminlerimizin ötesinde zorluyor bizi. Bu dönemde gün içinde 1-2 kriz yaşadığımız zaman kendimi şanslı sayıyorum; çünkü her şeye itiraz etme ve ağlama eğilimi var inanılmaz bir şekilde. Bezinin açılmasına; açıldıysa kapatılmasına; üzerinin değiştirilmesine, beşiğine yatırılmaya, beşiğinden kaldırılmaya, yardım edilmesine, yardım edilmemesine...
Bu akşam üzeri yaşadığımızsa; aslında onun ne kadar zor durumda olduğunu bir kez daha kanıtladı bana...
Benden ısrarla istediği şeyin ne olduğu konusunda hiç bir fikrim yoktu. Oysa ki neye ne dediği konusunda çok dikkatli olmaya ve bu kendini tam ifade edemiyor olma halinin onu gereğinden fazla sinirlendirmemesine dikkat etmeye çalışıyorum. Çünkü bu yaşta çocukları en fazla sinirlendiren şeylerden biri anlatmak istediğini -henüz yeterince konuşamıyor olduğundan- anlatamamak. Kendini ifade edemedikçe hırçınlaşıyor ve öfkeyle anlatmaya çalışırken iş içinden çıkılamaz bir hale geliyor.
Ben ısrarla anlamaya ve o kendini anlatmaya çalışırken, bir anda omuzları düştü ve vazgeçip dönüp gitti. O kadar küskün görünüyordu ki kendini yerlere atsa, ağlasa, tepinse bu kadar üzülmezdim.
Neyse ki bir süre sonra bana anlatmaya çalıştığı şeyin bir oyuncak parçası olduğunu anlayabildim.
Düşünsenize, ne zor bir durum. Düşünebiliyorsunuz fakat nasıl ifade edebileceğiniz konusunda hiç bir fikriniz yok. Öfkelendiğinizde de dikkatinizi dağıtmaya ya da sizi avutmaya çalışıyorlar.
Çocuk olmak sanırım gerçekten çok zor.
Hele iki yaşındaysan.
Kayıtlar
