Çalışmayan Annenin Pazartesi Sendromu

Evet artık kesinlikle eminim; ana-oğul bizde pazartesi sendromu var. Çalışırken yoktu bu meret bende. Kaderin hain cilvesi; çalışmazken, evimde sere serpe yatacakken çıktı geldi.

Çalışmayan insanda neden pazartesi sendromu olsun ki, değil mi ama?

Hemen anlatayım efendim...

Pazartesi sendromum var çünkü; Cumartesi ev silinip süpürülüyor; ve son kez kadın eli değmiş oluyor eve. Kocacığım "bir pazarımız var" şeklinde bir protesto ile pazar günü yapılabilecek bütün ev işlerine ambargo koyuyor. İşime geliyor mu! Pek tabii ki! O an itibariyle süper işime geliyor...

Cumartesi akşamı dizi akşamımız. Mısır patlatılıyor, çeşit çeşit çerez yeniyor. Bu da o an itibariyle süper işime geliyor. Sevdiceğimle baş başa, oğlan uyumuş, keyfimiz yerinde, TV karşısında keyif çatıyoruz. Pazar sabahına halı üzerinde yüzen çerez kabuklarıyla uyanıyoruz. "bir pazarımız var" dokunamıyoruz.

Pazar günü baba-oğul günü; babasına kavuşmuş oğlan sevdiği oyuncakları yığıveriyor salona. Biraz onunla biraz bununla oynanıyor. Boya yapılıyor, eller koltuklara siliniyor. "Ada" dediğim anda "bırak annnesi keyif yapıyoruz oğlumla" diye geri püskürtülüyorum. Oyun esnasında envai çeşit abur-cubur yeniyor. Çerez kalıntılarının yanına oyun hamuru parçacıkları, kumlar, Ada'nın kırıkladığı krakerler, susamlar ekleniyor. Koltuklarda küçük ve renkli parmak izleri. Ev o halde bırakılıp pazar gezmesine çıkılıyor. Yatma saatine yakın eve dönülüyor.

Babasının tadını çıkartmış oğlan ve pazar gününün tadını çıkartmış bir evle pazartesi gününe uyanılıyor.  "Babayı araaaa" çığlıkları içerisinde ev toparlanmaya çalışılıyor. Oğlan uyuyuncaya kadar ev süpürülüyor, siliniyor. O uyuyunca koltuklara girişiliyor.

Akşama doğru ev "normal" sayılabilecek bir duruma geliyor. Annenin sinirleri en "anormal" halinde. Oğlan dış kapının önünde viyaklıyor "babayı araaa arabaya binceemm!"

İşte buna da çalışmayan annenin pazartesi sendromu deniyor!