Oğluma Mektup

Canım oğlum. Dün benim doğum günümdü. 29 yıl boyunca çok anlamlı ve çok güzel olduğunu düşündüğüm bir yaşamım olmuştu. Çok mutlu bir insan olduğumu düşünmüştüm hep. Çok şanslı.

Sonra: 3 yıl önce, yine böyle bir temmuz sabahı, hamile olduğumu öğrendim.  Sen geliyordun yaşamıma. İşte o an tüm o anlamlı zannettiğim şeyler "gerçekten" anlam kazandı. Tüm o mutluluklar, mutsuzluklar, başarılar, başarısızlıklar, kavgalar, sevgiler, gülmeler, ağlamalar. Hepsi tek bir şey içindi: Senin için! 

Benim bir hayatım vardı evet, ama ancak sen geldikten sonra bir yaşamım oldu. Gerçekten anlamlı ve gerçekten güzel bir yaşam. Seni kucağıma aldığım ilk gün; henüz bir iki dakika olmuşken sen bu dünyaya gözlerini açalı; hayatımda hiç bir şeyin bu kadar anlamlı olmadığını anladım. Bu kadar değerli, bu kadar önemli. İyi ki doğdum diyebildiğim hiç bir şey; iyi ki seni doğurdum demek kadar önemli değildi. Ben iyi ki doğdum; çünkü ben seni doğurdum.


Canım oğlum. Yaşamıma anlam veren tek varlık. 


Dün benim doğum günümdü. "Doğum günün kutlu olsun anne!" dediğin güne kadar, hiçbir doğum günüm kutlu olmamış meğer benim. Bu yaşıma kadar "güzel" dediğim hiç bir doğum günüm güzel değilmiş. Benimle mum üfleme savaşı yapmadığın hiç bir pastanın dilekleri değerli değilmiş meğer.

Canım oğlum. İyi ki doğdun anne dedin ya sen bana. Benim doğmuş olmam sen doğuncaya kadar hiç de mühim değilmiş meğer! Benim "yaşam" dediğim şey; sen yokken hiçbir şeymiş meğer.


Canım oğlum.
İyi ki doğdum.
İyi ki seni doğurdum.