Çocuğumla Yaşamak İstiyorum!

Bizim kuşağımızın anneleri çok şanssız sanırım.

Çünkü insanlar annelerin toplum içinde olmasına hazır değiller henüz. Bizim annelerimiz baba evinden koca evine geçen, oradaki görevlerine aynen kendi evinde devam eden kadınlardı. Sosyal hayatta bizim kadar aktif değillerdi yani.  Oysa bizi eş olarak değil, okuyan ve çalışan, sosyal hayatta kendine yer edinmiş kadınlar olarak büyüttüler. Hepimiz diplomamızı aldık, iş hayatına atıldık, aşık olduk, evlendik, çocuk doğurduk ve burada film koptu. 

Öncesinde insanlar lokantalarda, kafelerde, alışveriş merkezlerinde - ki o zamanlar alışveriş merkezlerinin sayısı bir elin parmaklarını geçmezdi- çocuklu kadın görmeye alışkın değildi. Bizimse bir sosyal hayatımız vardı. Anne olduktan sonra bunun değişmeyeceğini ümit ediyorduk. Ama öyle olmadı.

Bizim dönemin annelerinin sıkıntısını yaşadığı ve çözüm bulunmasını istediğimiz bir sorun haline geldi Çocukla sosyal hayat!

Dışarı çıktığımızda bebeğimizi beslemek bizim için sorun olmasın istiyoruz. AVM, Çocuk Parkı, Sağlık Ocağı gibi alanlarda bile bebeklerimizi besleyebileceğimiz bir emzirme odası yok, lokantalarda kafelerde ise bunu yapmamız imkansız. Örterek emzirdiğimizde bile sorun yaşıyoruz. Kaldırımlar puset kullanımına uygun değil, üzeri araba dolu kaldırımlar yüzünden caddelerden yürümek zorundayız. Özellikle sağlık ocakları gibi pusetle girmenin zorunlu olduğu yerlerde pusetlerle merdiven tırmanmak zorunda kalıyoruz. Asansörlerde sorun yaşıyoruz. 

İnsanlarımızda çocuklulara öncelik verme anlayışı yok. Pusetimizle kapıda dakikalarca beklerken, merdiven kullanabilecek durumda olanların asansörlere doluşmasını izlemek gerçekten çok sinir bozucu. Zamanla bu değişir umuyorum ki. Taksiler puseti görünce durmuyor, minibüse otobüse pusetle binebilmek zaten imkansız. Arabasız bir yerden bir yere gidebilmek benim için zulüm haline geldi.

Sosyal hayattan kopmak yaşıtım kadınlar için çok zor. Biz böyle bir yaşam için programlanmadık çünkü. Çünkü biz hayatımıza eskisi gibi devam edebilmek istiyoruz. Çocuğumuzla birlikte yaşayabilmek istiyoruz.

Peki ama nasıl olacak?