Funda ve Çağlar'ın Öyküsü

Zorlu bir gebelikti benimki.. 1.5 sene isteyip de olduramadığımız..

Bin bir çeşit ilaç kullanıp sendromlarla yaşadığım ... Olmadı bir türlü.. Psikolojim berbattı.. Cennet kokulu meleğim kucağımda olamayacak diye çok korktum.. Çünkü ben küçüklüğünden beri Anne olmanın hayaliyle yaşayan biriydim.. 

Doktorum sağolsun.. Kendi Doktoruna yönlendirdi.. Tüp bebek yapıldı.. ne zor bir süreç.. İğne fobisi olan ve her seferinde bayılacak gibi olan ben, her gün göbeğime ikişer iğne vuruyordum..vurabiliyordum..ilk günler batmadı sanıp kaç kez delik deşik ettim göbeğimi..mosmor oldu.. Ama her şeye değerdi..

20 Aralıkta yumurtalarım toplandı..25de transfer gerçekleşti ve 9 ocak büyük gündü.. Heyecanla, umutla..korkarak..ve allaha sığınarak..

Ocak başında gıda zehirlenmesi (yani henüz tutup tutmadığını bilmeden) yaşadım..Hem kusma hem ishal..mahvoldum.. "aha" dedim.."gitti varsa bile"..

8 ocak oldu. Dayanamadım..idrar testi alıp yaptım.. 5 dk sonra..çok çok silik bir çizgi.. hem sevinmek istemiyordum hemde içim içimi yiyordu..olmuştu işte..Hasretle beklediğim bebeğim tutunmuştu bana.. O anı tarif etmenin mümkünatı yok:) Ertesi gün kan testi yapıldı ve evet.. 155 çıktı değer.. Doktorum tebrik ederim dedi..

Dünyalar bizimdi artık..

Henüz 6. haftamızda Kayınvalidemlerde yemeğe davetliydik..Masaya gitmek üzere koltuktan kalkarken bir ıslaklık hissettim. Tuvalete gideyim dedim.. bakmamla şarıl şarıl kanamam bir oldu.. şok oldum..Sadece Aşkım Mehtap hanımı arar mısın dedim.. Sonra uzandım..ama tir tir triyordum korkudan... yer gök kan olmuştu.. her yer..Kan revan içindeydim :( bu sefer gerçekten gitti derken.. 2 gün hastane..bir yığın serum sonrası.. bebişim kendini göstermek istemiyordu hiç..Üstten ultrasonla bakınca görülmüyordu..kaç kez korkuttu bizi..

12. haftamıza cinsiyetimiz belli oldu.. erkeğim geliyordu.. 15.de kesinleşti.. 20. haftaya kadar sürekli ama sürekli mide bulantısı ve kusma çektim.. ha bu arada yattım 5 ay boyunca.. Wc dışında kalkmak yasaktı..e Wc ihtiyacı yerini çokça kusma ihtiyacına bıraktı:) Son zamanlarımız güzeldi..git gide kocaman bir göbeğim ve sürekli hareket halinde olan bir bebeğim vardı.. Mutluydum..

27. haftada idrar yolu enfeksiyonu geçirdim ve antibiyotik kullanmak zorunda kaldım.. itihaplanma kah düzeldi kah tekrar başladı..

35+da Dr. kontrolümüz vardı.. Nst'de sancı göründü.. Dr.um 10-15 güne kadar gelecek gibi görünüyor diyip hemen celeston iğne verdi (akciğeri geliştirmek için-erken doğum riski var diye) ve iki gün öncesinden başlayan delicesine bir sıkıntı.. ve sürekli gel artık diyen bir Anne varken.. Oğlum dayanamadı.. ertesi gün sabah 9 da duş aldım.. Malum ağustos sıcağı deli gibi terliyordum.. kurulandım ve bir baktım bacaklarımdan rakı beyazımsı bir sıvı süzüldü..yere de bir kaç damla.. Bu ne ki şimdi derken.. Anneme sordum ..yok o suyun değildir dedi.. Kahvaltı ettik,içim rahat etmedi Dr.umu aradım.. Gel hemen Nst'ye gireceksin sonra muayene edip haber verirler bana dedi.. İzin günüydü de:)

gittik..giderken kaç kez aradı beni Dr.um sayısını hatırlamıyorum..Nst'ye bağlandım.. sancı var.. doğum odasına götürüldüm..açılma var mı diye baktılar..ve turnusol kağıdıyla suyum geldi mi diye kontrol ettiler.. sonra bana hiç bir şey demeden odaya aldılar.. Bir baktım Dr.um geldi.. ee Funda nasılsın.. iyiym dedim tabiki..çünkü o şiddetli görüncen sancılar bende hafif kasılmalar şeklindeydi.. Açılma henüz yok.. suyun gelmiş ancak su miktarı da yeterli görünüyor dedi.. Ama sancı olduğu için bebek rahatsız içerde..sürekli kasılıyor dedi. Riske atmak istemiyorum ama istersen bir kaç gün daha bekleyebiliriz dedi.. Serum verilirken eşim..kaç gündür ağrıyan dişine derman olsun diye dişçiye gitmişti.. Ben tek başıma karar veremem ama ikimiz için de en iyisi neyse onu yapalım dedim.. Bence bugün olsun dedi.. Eşimi aradım telefonu verdim Mehtap hanıma.. Gel çabuk Baba oluyorsun dedi:)) (ağlayarak ve bire bir yaşayarak yazıyorum satırlarımı) koşa koşa geldi tabi.. saat 3 sezeryana alınacağım.. Çok heyecanlıydım...bir o kadar da mutlu..artık gelsin dediğim bebeğim kucağıma gelecekti.. Lavman yapıldı..Sonda takıldı.. hastane önlüğü giydirildi..Son fotoları çekindik kocaman göbüşümle.. VE Sezeryan olmak üzere ameliyathaneye girdim.. Epidural olacaktım..Anestesizt sabah kahvaltı ettiğim için, genel anestezinin ağır gelebileceğini söyledi..Tamam dedim ona da..En iyisi neyse o olsun.. Bir yandan korkarak bir yandan da ilk görecek olmanın sevinciyle terleye terleye girdim ameliyathaneye.. Hani buz gibi derlerdi ya.. ben hiç üşümedim:)

Masaya yatırıldım.. Omurgama iğneler yemeğe başladım.. her bir iğnede bir adam beni öne doğru eğiyordu.. Dr.umsa bak o kadar söylendin artık gelsin diye dinledi seni diyordu..kime benzeyecek acaba..Bence renkli gözlü olur.. Aman allah sana peygamber sabrı vermiş..o nasıl bir kocadır:)) Beynimi meşgul ediyordu :)) 1 iğne bir iğne daha derken.. o iğne fobisi olan inasn yaklaşık 10 tane iğne yedi beline.. ve en son anestesiztin bel probleminiz mi var diye sorduğunu hatırlıyorum.. yoo demiştim.. Beni yatırıp çaktırmadan genele çevirdiler.. bebeğim 4 gibi doğdu ben yarım sat 45 dakika sonra gelmişim odaya.. 3 saat sancı çektim..suratım ekşimik satıyordu..inliyordum..ve ilk sorduğum şey bebeğim iyi mi..kime benziyor oldu.. Kendime geldiğimde resmini gösterdiler.. o akılla neden sadece resim diyemedim..Ay ne çirkin bu ya dediğimi hatırlıyorum:)) sonra yanıma getirdiler ama.. ne yüzünü görebildim ne bir şey..hemşire kafasını sürekil mememe tutturmaya çalışıyor, kucağıma bile vermiyordu:(

Sonrası her şeyden zor bir süreç.. sezeryanı kolay atlattım.. 8 gibi sancım geçti.. gece 1de ayaktaydım ve rahat rahat gaz çıkarıyordum.. Gelen giden eksik olmadı..gelmesini beklemediklerim geldi..gelmesini beklediklerim gelmedi..

Ha akşam yanına verilecek ha öğlen derken.. 2 gün küvözde kaldı ve ben doğumun ertesi günü, siz diyin 5 ben diyim 15 sn tutabildim bebeğimi.. delicesine ağladım.. yanağına dokunabildim.. o an ölsem ölemezdim.. Akciğerleri yeterince gelişemediği içinmiş küvözde kalması..hep iyi dediler..sadece iyi.. Eşim 2. gün artık D.rumuza gidip bize bilgi vermiyolar nedir durumu, neden küvözde..iyi olan bebek neden yanımızda değil dedi.. Dr.umuz sağolsun eşimle beraber başhekime gidip çemkirmiş.. bir çocuğa bakamıyorsanız söyleyin başka yere sevk edeym diye.. Ben sonradan öğreniyorum tabi bunları.. eşim gözleri kan çanağına dönerek geldi odaya.. yangın merdiveni vardı direkt oraya geçti..bir şey olduğunu anladım..Bana söylemiyorlardı.. bir saat sonra yanıma geldi ve çok doldum dedi.. bir şey yok dedi.. ağlamaya başlayınca bende tutamadım kendimi.. ben dişçiye gideğim diyip gitti yine.. ağrısı çoktu.. Bu sefer hemşire Anneme toparlanın başka hastaneye sevk ediliyorsunuz demiş.. ben geveze geveze telefonda konuşuyorum..hani bebeğim iyi ya.. telefonumu istedi, kapa hemen dedi..anladım bir şey oılduğunu.. Hemen eşimi aradı çabuk gel dedi..sonra dışarı çıktı.. Hemşire geldi bunu imzalamanız gerek dedi..ne bu dedim..okuyayım vaktiniz yok dedi..nasıl yani dedim.. öyle dedi.. sevk ediliyorsunuz.. nereye ..mereye derken.. Asansörde yanımda Kv Hemşirenin kucağında inleyen bebeğim ve çeşmeleri sonuna kadar açmış bir ben vardı..İnliyordu bebeğim resmen..

Ben yürüyerek ambulansın ön tarafına tek başıma bindim.. indim ve öbür hastanede tekrar yürüdüm.. dikiş mi peh..o da neymiş.. acı macı sıfır.. Hastaneye giderken yolda.. bip bip bip sesleri gelmeye başladı.. Anladım bir şeylerin epeyce ters gittiğini.. ağlıyordum sessizce.. kalbi bir atıyor bir atmıyor gibiydi.. Hastane asansöründe hemşire siz niye geldiniz ki? yapacak hiç birşeyiniz yok , oturacak yer de yok yoğunbakımın önünde dedi.. ve ben BİTTTİMM!!..

 Siz bebeğinizi bırakıp gidebilir miydiniz dedim ağlama ve haykırma arası bir sesle.. inşallah başınıza gelmez..ama anlamanız mümkün değil dedim.. parçalandım..Aldılar bebeğimi yoğunbakıma.. kalakaldım öylece.. sadece bir kez kokusunu çekebildim içime..bir kez.. o geceyi hastanede geçirmek istedim.Bebeğime yakın.. Gece eşim girebilmiş yoğunbakıma.. iyi bakılıyor dedi ama ben müümkün değil susamıyordum.. Dr.um (allah ondan razı olsun) Kaç bin kez aradı ve eşini de kapıp öbür hastaneye geldi..sırf bize moral olsun diye..

Ertesi gün.. belirli saatlerde alıyorlardı yoğunbakıma.. heyecanla 1 bekledim.. girdik içeri.. türlü türlü prosedürler.. galoş, maske, dezenfektan vs vs.. Bebeğimi gördüm..yıkıldım.. makinalara bağlı..ağzında bir hortum.. öylece yatıyor.. Dr. geldi açıklama yapıyor.. ben nefes bile alamıyordum.. Eşim hayati tehlikesi var mı diye sordu.. sorar sormaz cevap soğuk ve suratımıza çarpan bir kapı gibi şiddetli bir EVEt oldu.. orada bittik.. oğluma seslenemedim.. ağlamaktan bittim, önümü göremedim.. Anlatacak çok şey var ama yeter bu kadar acı.. 10 günlük bir yoğunbakım serüveni.. her gün biraz daha iyiye giden bir bebek.. ve lohusa sendromunu sonuna , dibine kadar yaşayan eksik bir Anneydim.. Emzirmek için çağırdıklarındaki sevincimi anlatamam.. kelebeklerim geri gelmişti.. bebeğim kucağıma , meme gelecekti.. bundan ötesi..bundan güzeli olabilir miydi?.. Oldu... evimize geldik..her gün .. her saniye şükrettim bebeğim için, her aldığı nefes için.. Ve hala kucağımda..(emmesede) göğsüme yakın tuttuğumda gözyaşlarımı tutamam.. Şükür Allahım..onca zorluğa rağmen.. hayata inatla gülen bir bebeğim var..

Ve Eşim... bir daha asla o dişçiye gitmem diyor..

Not: Unuttuğum çok şey var biliyorum.. ama yüreğim tekrar yaşamaya zor dayanıyor..

Funda Turan (Çağlar'ın annesi)