Hayat Siz Planlar Yaparken Başınıza Gelenlerdir...

Ada 20 aylık...

Postnatal Depresyon geçiren kadınların çoğu gibi ben de anneliğin tadını çıkartmaya çok yeni başlamıştım. Birbirimizle iyi vakit geçirmeye; çok eğlenmeye, sohbet etmeye, Ana-Oğul gezmelerine başlamıştık. Mart ayından sonra(Ada 2 yaşında olacak) işe başlama planlarım vardı.

Tekrar doğum öncesindeki gibi bir "kadın" olmuştum. Gardrobumu yenilemiş, yeni makyaj malzemeleri almış, kendimi "iyi" hissetmeye başlamıştım.

Ve dün; tekrar hamile olduğumu öğrendim...

O kadar korktum ki. Kendimi sakinleştirmem çok uzun sürdü. İki gündür içimde taşıdığımdan haberdar olduğum Bebeğime ve Ada'ma nasıl yeteceğim, nasıl baş edebileceğim, bu kadar titizlenirken, bu kadar paranoyak bir anneyken nasıl yüreğimi ikiye bölebileceğim " diye düşünmekten kendimi alamıyorum bir türlü.

Arada sırada başıma gelmeden dertlenmemeye karar veriyorum.

Arada sırada çok akıllıca işler yapıp; bir uzmana danışıyorum; Nergiz'le konuştum bugün. Ada'ya söylemek için henüz erken olduğunu fakat çevredekileri "sen abi mi olacaksın" "pabucu dama atıldı" gibi cümlelerden uzak durmaları konusunda uyarmamı söyledi. Karnım büyümeye başladığında Ada'ya bir kardeşi olacağını babası ile birlikte; anlamasa bile; anlamama ihtimali kadar, anlama ihtimalini de düşünerek uygun bir dille izah etmemizi söyledi.

Arada sırada ağlama krizleri geçiriyorum.

Ada ile oynarken yorulduğumda Ada'ya haksızlık ettiğimi düşünüp ağlıyorum. Bana çok ihtiyacı var.

Ada'yı kucağıma aldığımda bebeğe bir şey olur mu korkusu yaşıyorum. Tutunma çabalarında o da.

Ne olacak, nasıl olacak hiç bilmiyorum... Sadece ama sadece çok feci korkuyorum!