Ne çektin be annem!

Anne oldum olalı, çok şeyden çekiyorum. Yorgunluk, uykusuzluk, kafa patlatan gürültü falan değil bahsettiğim, bahsettiğim şu mesela;

Hiç çocuğu olmadan çok şey bilenlerden çekiyorum,
Çok çocuğu olup da hiç bilmeyenlerden çekiyorum,
İşi gücü bir kenara bırakıp başkasının çocuğunu büyütmeyi (uzaktan eleştirerek tabii) kendine iş edinmiş insanlardan çekiyorum.
Sokakta çocuğumun cebine çikolata sıkıştıranlardan,
bebeğimin suratını sıvazlayarak sevgi gösterisi yapanlardan,
"aman canım bir sefercik"çilerden (bir sefer de geç uyuyuversin, bir sefer de onu yiyiversin, bir sefer de bunu yemeyiversin, )
" ay bırak ayol elleme çocuğu"culardan (anne ile çocuk arasına gi-ril-mez!)
Çocuğumu benden daha fazla düşünebileceğini zannedenlerden (ayy kızıım üşümez mi o öyleee!)
Çocuğumu benden daha iyi tanıyabileceğini düşünenlerden (yok yok uykusu geldi ondan durmuyor o)
Çocuğa tahammülü olmayanlardan
Çocuğu adamdan saymayanlardan çok çekiyorum...

Çok zor değildir bence; birinin çocuğuna bir yiyecek vermeden evvel annesine sakıncası olup olmadığını sormak, çocukla iletişime girmek istiyorsan dokunmamak, yalnızca uzaktan konuşmak (mümkünse saçmalamamak "kardeşini bana ver","gel benim çocuğum ol" falan gibi dangalak cümleler kurmamak), anneye yardımcı olmak istiyorsan "sen beceremezsin" iması olmadan yardım teklifinde bulunmak.

Bu eziyeti annelere çektirmemek zor olmamalı...

Hayır, çektirme demiyorum, çektiriyorsun da ne oluyor diyorum. Çektiriyorsan o lafı yiyeceksin, ne yapacaksın, mecbur!