Öğretilmiş Duygular

Uzunca bir zamandır yapmaya çalıştığım bir şeydi, televizyonu hayatımızdan çıkartmak, evden temelli atabilmek mümkün olabilse keşke, ancak yapabildiğim yalnızca Ada'ya bir televizyonumuz olduğunu unutturmaktan ibaret- ki bence bu bile benim için büyük bir adım. Televizyonu gün içinde hiç açmıyoruz. 

Televizyonun zararları malum. Ancak benim bu boykotumun ne televizyonun zararlarıyla ne siyasi durumlarla bir alakası yok. Ada'yı ve Deniz'i televizyondan uzak tutmaya çalışmamın sebebi; çocuklarımın "öğrenilmiş duygulardan" korunması.

 

Bizim zamanlarımız televizyonsuz zamanlardı. Sabahtan akşama kadar sokakta oynardık. Saat bizim için ezanla ölçülen bir zaman birimiydi. Öğlen ezanını duydun, git yemek ye, akşam ezanını duydun eve gir şeklinde işleyen bir zaman ölçümüz vardı. Biz o vakitler hamama gitse kurnaya, düğüne gitse zurnaya aşık olan karakterlerin olduğu çocuk dizilerini izlemediğimizden olsa gerek, aşkın ne olduğunu ancak üniversitedeyken fark ettik. Sevgilisinden ayrılınca depresyona giren, kendini kesen, hap içen karakterleri görmediğimizden olsa gerek, sevgiliden ayrılınca iki zırladık geçti. Annemiz bize bağırdığında, kafamıza terlik fırlattığında evi terk etmek aklımızın ucundan geçmedi. Kızdığımızda adam öldürmek için cebimizde çakı taşımadık. Hangi durumda hangi tepkiyi vermemiz gerektiğini beyaz bir camdan öğrenmedik biz.

O yüzden de çok mutlu çocuklardık.

Geçenlerde okula yeni başlamış bir kız çocuğuna "Okul nasıl gidiyor?" diye sorduğumda, "Okul güzel ama sınıfta aşık olacak çocuk yok" dedi  mesela. (yaş 6)  Bütün çocuklar annelerine kızdıklarında pepee gibi ellerini birleştirip "hıh" diye küsüyorlar mesela. Ergenlerdeki intihar oranları son 20 yılda önemli oranda arttı mesela. İstiyorum ki çocuklarım duygularını tanısın, kendi duygularını anlasın ve onları ifade etmek için içinden gelen, doğru yolları kullansın.Televizyon boykotumun tek sebebi bu.